Paar weken verder

Dag lieve lezers,

Er zijn alweer een paar weken verstreken en ik ben inmiddels gewend aan het idee wakker te worden in Kenia. Het besef heeft even geduurd, maar dat is niet gek. Ik liet mijn bezige leventje, waarin ik altijd iets moest of had, achter me. Jarenlang heb ik me volledig gestort op de dingen die ik deed waarin ik neigende trekjes naar hoge latten had. Het was gewoon even genoeg geweest [;)]. Het idee dat ik nu gewoon TIJD heb is dus ontzettend wennen. Tijd voor boeken, om buiten even uit te waaien en om me heen te kijken, om guideboeken uit te pluizen, voor slaap en rust. Rust, ervaring en een beetje avontuur was immers wat ik zocht. 'I feel good in Africa', zei Alex op een avond toen we het over deze gewaardeerde reis hadden. Die zin vertelde me precies wat ik moest voelen op deze en mijn opkomende reis. De familie waar ik in Costa Rica bij verblijf is inmiddels bekend en langzaamaan begin ik ook daar mezelf op voor te bereiden. Aangezien de tijd hier zo snel voorbij vliegt, komt dat steeds dichterbij. Maaaar, ik blijf nog altijd met mijn hoofd in Kenia, in my life with boys. Ik realiseerde me laatst dat ik eigenlijk al deze tijd alleen nog maar omsingeld ben geweest met jongens, de vrijwlligers en de rangers zijn allemaal mannen op eentje na, maar die zie ik maar zelden. Eigenlijk had ik ook niemand anders verwacht dan Tarzanboys, zoals ik ze in Nederland al noemde, maar soms is een meisjesachtigfiguur ook geen vervelend gezelschap. Gelukkig voor mij, is januari een drukkere vrijwilligersmaand dan december, dus grote kans dat er ooit een ergens een meisje verschijnt. Zoals ik al zei, is op 23 december de nieuwe vrijwilliger uit Amerika gearriveerd. Hij komt dus uit Australie en obviously is een spleetoog. Haha, dat zegt natuurlijk niks, sterker nog ik kan het ontzettend goed met Wilson vinden en vind het nu al jammer dat hij 6 januari alweer vertrekt..! Verder is er een paar weken geleden een nieuwe 'hoofd' ranger gekomen waarmee we nu alle activiteiten doen, Tonny de druktemaker.

Natuurlijk is het in Kenia ook Kerst en Oud & Nieuw geweest, de plannen om de met de andere vrijwilligers in Nakuru te gaan vieren, zijn uiteindelijk een beetje misgelopen. De dagen zijn hier niet zo bijzonder verlopen dus voor mij waren ze niet anders dan normale dagen. Behalve Eerste Kerstdag.. Een beetje grappen met 9GAG plaatjes over het slachten van een geit was leuk, totdat ik een geitenkoppie voorbij zag komen. Het dier is met volle vreugde compleet op het vuur gegrild, de maag, darmen, ribben, poten en bijna alles gevuld of besprenkeld met bloed werden ineens als het beste voedsel ooit beschouwd, aangezien alle rangers eropaf kwamen. Ondanks het geit dat ik er maar weinig van heb gegeten, ben ik er flink ziek van geweest en is mijn maag nog niet gestopt met kloppen. Nouja, wel een ervaring rijker. Op 31 december hebben we eerlijk gezegd weinig gedaan qua vieren. Aangezien we met z'n drieen aan ons lot waren overgelaten, hebben we een vuurtje gestookt en geimproviseerde marshmallows gegeten, wachtend tot middernacht. De volgende dag was overigens wel speciaal, zonder enige verwachting verscheen er ergens in de bush een Nieuwjaars baby giraffe! De paar uur oude babygiraffe paradeerde voor ons zijn/haar eerste stapjes, uiteraard met veel vallen en opstaan, werkelijk onvergetelijk. Helaas gleed het korte leventje van dit kleintje aan ons en hem/haar de volgende dag alweer voorbij. Recht voor onze neus had het al afscheid genomen van de wereld waar het net kennis mee had gemaakt. De babygiraffe uit onze vrijwilligerstijd, die de naam van mij of Alex zou krijgen, waarmee je een footprint achterlaat zo lang als hij/zij zou leven. Wat kan die natuur soms toch hard zijn..

Deze ervaring wil ik toch graag nu al met jullie delen: In de week van Oud & Nieuw waren we begonnen met 'fence removal', dat houdt in dat we een halve kilometer van de omheinig af zouden halen om vervolgens zebra's, die buiten de conservancy stonden, naar binnen te drijven. Omdat dit nogal een klus is, moesten de rangers en de vrijwilligers een nacht in de bush slapen zodat er geen dieren zouden ontsnappen. Na allerlei gedoe was ik blijkbaar al te diep in slaap gedommeld (in mijn eigen bed) om nog mee te kunnen, toch mooi even ontsnapt aan die koude nacht vol teken en andere beestjes/beesten. De volgende ochtend vroeg werden de laatste delen van de omheining verwijderd en kon het drijven beginnen. Like African Style, zo hebben we het maar genoemd, was er geen idee en/of controle over het hele gebeuren. Met als gevolg dat alle rangers, alle bewoners van het omliggende land en alle mensen die ergens vandaan getoverd waren, als kippen zonder kop aan het rennen waren om vervolgens geen resultaat te hebben. Ik ben uiteindelijk compleet verdwaald en naar de toevallig in-het-zicht-liggende Masaai Gate gelopen. Daar heb ik met een grote glimlach gewacht tot twee Jeeps, met 30 mensen each, me op kwamen halen om de ongecontroleerde actie te vervolgen. Wat een heerlijke dag! De volgende ochtend is op dezelfde African Style de omheining weer in elkaar gezet. Voorlopig hoef ik die draden niet meer te zien..

Ik had eigenlijk mezelf voorgenomen om geen activiteiten in detail te vertellen, omdat ik dan kan blijven typen, maar vers in het geheugen is 'ie vaak het mooist! Ik ben namelijk ook nog naar Hells Gate National Park geweest waar ik samen met Alex tussen de indrukwekkende natuur heb gefietst. Het weekend daarop ben ik met Alex en Wilson naar Lake Navaisha geweest waar we een heerlijke boottocht hebben gemaakt en een stukje van het leven van Joy Adamson hebben meegemaakt. Ik maak zo ontzettend veel geluksmomentjes mee dat het lastig is om dat allemaal te beschrijven zonder dat ik er een boek van maak. Maar ik heb jullie in ieder geval een goed beeld gegeven van de lifestyle die ze hier hebben, namelijk vooral veel No Hurry and Hakuna Matata. Ik hoop dat iedereen fijne feestdagen heeft gehad en zich weer eens heeft voorgenomen zich goed te gaan gedragen in het nieuwe jaar!

Kusjes Milou
21/12/14 - 03/01/15