Tranen van geluk

‘Exchange is something you can’t understand unless you’ve been through it’

Ook al weet ik dat uitleggen onmogelijk is en begrijpen misschien nog wel meer, ik zou het toch graag proberen. Mijn laatste week hier alleen, mijn laatste dag op school, ze zijn nu echt voorbij. Zoals ik vanaf het begin af aan al wist, realisatie en de ‘daling’ van alles in mij, begint nu. Gedurende de hele drie maanden, begin tot eind, vorm je banden met de mensen om je heen. Elke dag opnieuw en elke dag worden ze sterker. Tot je laatste dag aanklopt en je je kan gaan realiseren hoe ver je met elkaar bent gekomen. Ik heb vriendschappen gemaakt; vriendschappen heel verschillend, vriendschappen op z’n tico’s/costaricaans maar bovenal vriendschappen voor áltijd. Ik durf met alle moed te zeggen dat Latino’s de vriendelijkste mensen in de wereld zijn, maar voor een band en/of vriendschap zoals ik heb mogen maken heb je meer nodig, jullie begrijpen me vast en zeker. Dat meer vind je niet in iedereen, maar ik heb toch het geluk gehad er een paar te vinden.
In deze drie maanden probeer je ook uit te vogelen hoe je elkaars puzzelstukjes in elkaar moet leggen, en of dat überhaupt wel gaat. Je past en meet, leert en leert een ander wat elkaars do’s and do not’s zijn. Aanpassing en acceptatie mogen absoluut niet ontbreken, maar daarna is het ingrediëntenlijstje klaar. Mijn costaricaanse familie paste bij mij, bij wie ik ben en alles wat ben geworden. Dat dat mogelijk is, is zeldzamer dan een dode vogel zien vliegen. Daarom is deze realisatie nog in proces en zal ik het waarschijnlijk op het allerlaatste moment pas gaan ervaren. Dit is mijn huis, mijn thuis, mijn back-up en daar bestaat toch geen ‘achterlaat’-realisatie van of..?

In ongeveer twee weken ga ik dit alles achterlaten en dat komt zo óngelofelijk hard aan. Mijn verdriet krult zich op en klimt langzaam als een grote prop naar boven, recht naar de bron van alle liefde die ik heb gekregen en weggegeven. Maar winnen gaat het nooit, mijn dankbaarheid overwint alles en is groter dan wat dan ook. Hoe verdrietig ik ook ben en ondanks het feit dat ik weer allerlei moeilijkheden ga aantreffen, het worden tranen van geluk. De eerste stapjes van afscheidnemen zijn gezet, vandaag op school. Waar wij alleen moeilijkheden horen, maken tico’s het toch een fijn moment. Tico’s zijn eerlijk en open in alles, dus ook in hun warmte en ‘felizidad’ voor jou. De mooiste teksten hebben mijn klasgenootjes voor me geschreven en tijdens het doodknuffelen gaven ze me ook nog eens de liefste woorden, en écht iedereen. (L)

Dit heeft overigens niks te maken met niet naar huis willen of niet mijn oude vertrouwde goudies (familie/vrienden) willen zien. Dat is de hele andere kant van het verhaal waar ik op dit moment, obviámente, niet mee bezig ben. Ik weet dat ik terug kom in mijn roots, en dat mijn puzzelstukje daar past ben ik járen geleden al achtergekomen. Het is daarom dat ik me nu gewoon volledig wil focussen op de puzzelstukjes die ik nog maar net heb gelegd. Lieve thuisblijvers, ik heb jullie gemist en hervonden maar ik hoop op jullie begrip en op jullie tijd. Dan geef ik jullie daarna mijn (ontzettend gemiste) aanwezigheid weer. PapmamPhil, welkom, welkom in mijn nieuwe wereldje waar ik jullie ontzettend graag bekend in wil maken, ik hoop dat jullie gaan voelen hoe ik me voel, namelijk als niets meer dan gelukkig.