Huh wat?! Laatste Afrikabericht alweer?!

He daarrr,

Weer een hoop veranderingen in de afgelopen tijd; er zijn mensen vertrokken, mensen die zouden gaan toch gebleven en nieuwe mensen gekomen en soms weer snel weggegaan. Kortom, het voelt weer als een hele nieuwe omgeving terwijl ik nog steeds in hetzelfde bedje slaap. Wilson is op 5 januari vertrokken voor zijn deel dat ' independence travel' heet. Mombasa en Dubai waren zijn volgende bestemmingen. Je kan blijkbaar best snel al aan iemand gehecht raken, in ieder geval aan zijn aanwezigheid ;). Diezelfde dag kwam er een oud, letterlijk en figuurlijk, vrijwilliger voor een paar dagen langs. Michael uit Duitsland, aparte man, maar dan praat ik niet over zijn reisinteresses. Hij heeft zo' n beetje de hele wereld al gezien en kan daar honderduit over praten......... De volgende die kwam, was Charles. In mijn eerste verhaal heb ik hem al genoemd, zijn vakantie was officieel weer voorbij. Volgens hem heb ik in die tijd een grote stap gemaakt naar ' Kenyan; , mijn huidskleur verandert langzaamaan toch een beetje richting die van hem. Omdat Charles weer terug was, zou Tonny voor zijn vrije dagen gaan. Maar misschien hebben jullie wel gemerkt dat de data in mijn eerdere verhalen niet altijd klopt met die in de opvolgende. Data en tijd is hier zoals bekend gebaseerd op Keyan Time. Morgen kan over zes dagen zijn en drie uur ' s middags is automatisch rond vijven. Met als gevolg dat Tonny nog steeds hier zit. Karioki, de chef, is daarentegen wel weggegaan voor zijn vakantie op de afgesproken datum van 3 januari. Op 6 januari kwam de eerste nieuwe vrijwilliger, een meisje!! Van te voren wisten we alleen haar naam en dat ze vanuit Istanbul kwam vliegen. Ik gokte op een Aziaat, Alex op een Turk en Michael op een Belg. Uiteindelijk kwam ze uit Franksrijk met als gevolg dat ik iedere keer als Alex weer frans communiceert met zijn landgenootje, op zijn vingers moet tikken. Ik kan het natuurlijk haarfijn volgen, maar het is zo lullig voor de anderen. Loren (zo heet ze) gaat na acht weken Kigio nog acht weken naar Botswana en acht weken naar Fiji. Grappig is dat Botswana, in Nederland project Zuid-Afrika, het project is dat ik eigenlijk zou gaan doen voordat het werd afgelast in mijn tijd. Zo kan ik misschien bevestiging krijgen dat Kenia 18x leuker is :D. Michael was inmiddels weer vertrokken naar zijn Germanlife, nu niet meer achter 'The Wall', en moet wachten tot zijn volgende wereldreis. Twee dagen later, 8 januari, kwam de volgende nieuwe vrijwilliger, ook een meisje. Of beter gezegd 'vrouw' misscchien. Anu uit Engeland, oorspronkelijk uit Finland, is 41 en vond haar verdrijf in massage, uh-uh, thuis wel weer even mooi geweest voor nu. Om even te ontsnappen aan de business-world komt ze hier 6 weken uitrusten, well done girl, well done. Sam, die ook haar hier heeft gebracht, vertelde dat hij 9 januari weer terug zou komen (denk aan mijn eeste verhaal), maar uiteraard verscheen er 12 januari pas een Sam. En dan tot slot (voor zover ik weet) komt er op 18 januari nog een meisje, Sarah, die in Nakuru al een tijdje vrijwilligerswerk heeft gedaan. Misschien moet ik medelijden hebben met Alex, al die meiden om hem heen, maar waarom zou ik? Haren vlechten en kappertje spelen deed ik ook met hem en Wilson, dus meisjesachtiger zal het echt niet worden.
Intussen zijn de eerste twee meiden er al een tijdje, en ik moet zeggen dat het toch wel errug gezellig is, een beetje gezelschap in zo'n grote kamer.

Zo zie je maar weer dat er een heeeeele hoop kan veranderen in een week, laat staan in een paar weken. In Nederland is sneeuw gekomen en gegaan, 2015 is op komen dagen, meisjes hebben jongens vervangen, lieve vriendinnetjes die volgens de wet ineens volwassen genoeg zijn voor alcohol, het begin van Kenia is nagenoeg in het einde veranderd en ikzelf... ik vraag me af in welke opzichten ik ben veranderd. Het enige opmerkelijke dat ik bij mezelf kan aanwijzen, is dat ik niet meer slaap met de reden dat ik gewoon geen slaap met HEB. Ik ben compleet uit-gerust en geslapen en dat zie ik alsof ik alvast een doel heb bereikt!

Verder ben ik steeds meer in de keuken met Mushiri te vinden, die de bijnaam Mushpapa heeft die vervolgens is veranderd in Mushmama (onze nieuwe keukenprinses). Het eten is hier echt ontzettend lekker terwijl we eigenlijk gewoon de normaalste dingen eten. Sommige gerechten probeer ik te leren of simpelweg te weten welk merk ik moet kopen.. Ik heb al best een paar recepten van Keniaanse gerechten, want Corry, dat had ik je beloofd!

Dit was dan mijn laatste bericht vanuit Kenia alweer, een gekke gedachte. Volgende week om deze tijd zit ik in het vliegtuig richting kikkerland om mijn lieve thuisblijvers weer eventjes in de armen te sluiten. Costa Rica is al daar voor je het weet, maar ik ben klaar voor weer een nieuw avontuur!

Knufs van Milou
11/1/15 - 17/1/15